Ik mocht dus op de foto. Niets bijzonders, alleen voor kantoordoeleinden. Dat had ik al eens eerder gedaan, maar met dat eindresultaat was ik niet zo blij. Toen er opnieuw foto’s gemaakt zouden worden, greep ik dus mijn kans. Ik föhnde mijn haren nog net wat meer dan normaal, werkte mijn make-up snel bij –maar niet teveel want de vorige keer was onder die lampen wel heel erg zichtbaar dat ik in mijn slaapkamer een stuk minder licht heb tijdens het opmaken ‘s ochtends– en toog naar de provisorische fotostudio. En toen ging het mis…
Waarom ik liever selfies maak
Zodra ik de camera in het oog krijg, schiet ik acuut in een zenuwstuip. Met twee dikke lampen op m’n gezicht, ben ik me ineens akelig bewust van mezelf en mijn gedachten vliegen direct alle kanten op:
“Goed, lachen, maar niet met m’n mond open want dan zie je m’n vampier-tanden. Een glimlach dan, nee, ik doe m’n mond niet open. M’n ogen moet ik wel open houden natuurlijk. Ogen OPEN, oh nee, nu kijk je alsof je verbaasd bent, ja lachen dus, en ontspan. Geen duckface. Kak, lach ik toch ineens met m’n mond open… Nog eens en dan niet te zuur maar wel je ogen open houden dus. De vorige keer zag het eruit alsof ik een ooglidcorrectie nodig had dus wenkbrauwen omhoog en oh ja, lachen!1!!”
Terwijl het zweet me in de handen staat en me steeds ongemakkelijker voel onder de toenemende druk, schiet mijn collega nog een paar foto’s. Het resultaat laat nog wat te wensen over…
Ik probeer mezelf tot bedaren te brengen, terwijl intussen een andere collega plaats neemt voor de camera, lacht terwijl er wordt geklikt en bam, meteen een prima portret. Waarom lukt mij dat niet?!
Collega M. is gelukkig zo attent om het nog eens te proberen en klikt er nog eens lustig op los. Het uiteindelijke resultaat? Deze foto, waar ik met open ogen en besmuikt glimlachje vooral semi-ontspannen in de lens probeerde te kijken. Die rode vlekken in m’n nek moet je maar even negeren.
Ik ben er blij mee hoor. Maar als ik een selfie had gedaan, zonder felle lampen, priemende blikken en mijn eigen cameravrees én alle tijd om ogenschijnlijk direct het perfecte portret te schieten (want niemand die alle mislukte foto’s die eraan vooraf gingen onder ogen krijgt), was ik vast een stuk sneller klaar geweest…
29 reacties
Wat ontzettend jammer dat bijna iedereen eenzelfde ervaring heeft…..het is de kunst van de fotograaf jou goed op de foto te krijgen. Daar hoef je helemaal niet nerveus van te worden!
Ik zie het telkens weer als een uitdaging, vooral ook omdat ik het zelf vreselijk vind om op de foto te gaan. Maar tot nu toe heb ik iedereen die voor mijn camera stond alleen maar blij gemaakt…..ieder zijn vak nietwaar?
Ik hoop dat jullie allemaal inmiddels anders denken en wel voor de camera durven.
Zo niet, mag je altijd bij mij langs komen. Succes verzekerd ;)
Haha herkenbaar. En ik vind je foto heel mooi, de laatste!
Thank you! Met het eindresultaat ben ik ook tevreden hoor maar wat eraan vooraf ging… :’)
Hij is leuk! Je hebt er heel wat voor moeten doorstaan maar het resultaat is er gelukkig ;-)
Ik heb ook een hekel aan het (laten) maken van foto’s, dat lukt nooit zoals je het zelf zou willen!
Je foto is toch echt wel leuk hoor! Misschien ben je er zelf niet zo blij mee, maar ik vind hem geslaagd.
Bij mijn zijn geposeerde foto’s ook nooit zo’n succes. Tenzij ze in een onbewaakt moment worden gemaakt, dan wil ik er nog wel eens leuk opstaan.
Ik ook hoor maar het kostte wat moeite om deze eruit te krijgen ;-) Thanks!
Haha, zo herkenbaar. Ik vind jouw foto leuk geworden! Die op de website van mijn werk is vreselijk, ik heb op LinkedIn lekker weer een selfie ingesteld als foto inmiddels. Selfies worden altijd beter!
ahh dat klinkt echt heel erg herkenbaar! Leuk geschreven ook :). Ik maak zelf veel foto’s, maar als ik er zelf op moet… ah oh.
oh zo herkenbaar haha! Prima eindresultaat is er uitgerold hoor!
Hahaha! Wat een geweldige blogpost. En je foto is echt heel leuk geworden!
Haha..gewéldig verhaal. Heb zitten gieren. Vond de foto enig gisteren, maar ff vergeten te zeggen. Nu met het verhaal erachter nóg leuker!
Haha, wat een leuke blog. Je ziet jouw ongemakkelijkheid haha. Leuk resultaat!
Altijd al eens een achter de schermen blog willen schrijven en dit leek me wel het juiste moment ;-) Thanks!
Haha! Dat gaat bij mij precies hetzelfde :) Het eindresultaat vind ik wel heel leuk, hoor!
Hihi thanks! De rest van de foto’s werd gelukkig vernietigd ;-)
Heel herkenbaar! Helaas is de uiteindelijke foto bij mij nooit zo charmant als die van jou… en dat terwijl ik er laatst één moest meesturen met een sollitatie! :(
Argh, dat is helemaal frustrerend! Het eindresultaat van deze shoot was gelukkig wel goed. Maar dinsdag mag ik weer!!1! :O
Herkenbaar…ook de tig mislukte selfies voor je een acceptabele post ;). Ik heb niet zoveel gedachten als jij wanneer iemand me probeert te fotograferen, maar ik verkramp wel. Ik heb wel een “foto-lach en -houding”, maar ja, om er nou elke keer hetzelfde op te komen…
Ik heb ook het idee dat het bij mij een lucky shot moet zijn, allesbehalve fotogeniek helaas. Tenminste, dat vind ik zelf dus. Want een selfie lukt ook nooit in een keer :’)
Ik vind de uiteindelijke foto wel heel leuk geworden! Ik vind het zelf ook altijd heel erg ongemakkelijk om te poseren voor een foto. Ik krijg er ook altijd rode vlekken van! Zo onnatuurlijk en krampachtig.. Lang leve de selfies.
Hahaha, zó herkenbaar! Heerlijk! Je foto is trouwens wel echt heel mooi geworden!
Hoe herkenbaar. Foto’s van mijzelf zijn altijd vreselijk. Ik denk er ook altijd veel te veel bij na. En dat gaat het dus mis. Ik vind jouw foto trouwens best goed gelukt.
Daar gaat het bij mij ook mis: ik ben me ineens zo bewust van mezelf, dat het bijna pijnlijk wordt :’) Met deze foto ben ik ook heel tevreden hoor, het duurde alleen even voor ‘ie eruit kwam.
Hahaha wat schrijf je dit leuk op. Bah, op de foto moeten is ook niet mijn favoriete bezigheid. Zeker niet voor kantoorfoto’s! Omdat ik in zo’n ‘creatief’ bedrijf werk, moesten wij op de bedrijfsbank (zo’n hele toffe rode sofa) op de foto, en dan met een handgemaakt product er bij. Dus ik heb nu een awkward foto waarbij ik een kussen op mijn schoot vasthou alsof mijn leven er vanaf hangt… Jeej… Maar, ik moet zeggen; selfies maken is ook een hele kunst! Kan je dat tenminste wel (ik blijf daar ook verre van vaak…)
Oooh, dat is helemaal drama! :’) Selfies zijn ook wel een ding maar daarbij voel ik me toch minder schuldig als er tien pogingen nodig zijn voor ik tevreden ben ;-)
Heel herkenbaar, het heeft een reden dat ik voornamelijk foto’s maak en niet voor de camera sta. Brrrr.
Dat snap ik dus heel goed! Echt, ik klap acuut dicht op zulke momenten.
Haha, herkenbaar!
Fijn dat ik niet de enige ben! ;-)
Reageren is niet mogelijk