Waarom een huskytocht in Lapland toffer is dan slapen in een glazen iglo

Mooie reizen maak ik in overvloed, zowel privé als voor mijn blog en werk. Mijn oud-collega Linda overtroeft me echter op reisgebied. Qua bucketlist reizen kan ze flink wat afstrepen. Sommige van die bucketlist reizen vallen in realiteit behoorlijk tegen. Waarom een huskytocht in Lapland toffer is dan slapen in een glazen iglo, aldus Linda.

Waarom een huskytocht in Lapland toffer is dan slapen in een glazen iglo

Geregeld kom ik lijstjes tegen met ‘top 10 plaatsen die je bezocht moet hebben voor je dood gaat’ of ‘de beste restaurants om vegetarisch te eten’. Ik kan het meestal niet laten om ze door te bladeren. Al is het maar om te zien of ik ze niet toevallig allemaal al bezocht of gezien heb, zodat ik met een gerust hart kan sterven.

‘De mooiste hotels ter wereld’ is één van die lijstjes. De meeste zijn ‘gewoon’ heel luxe hotels, maar er zitten soms ook echt bijzonder aparte hotels bij. Precies één van die aparte hotels werd het uitgangspunt voor onze volgende bestemming.

Een paar maanden later…

Ik had twee gratis vliegtickets binnen Europa gewonnen en we moesten beslissen waar we heen wilden. Omdat ik voor mijn werk bijna heel Europa door ben gereisd en ik niet per se weer naar een stad wilde waar ik al tien keer eerder was geweest, opperde mijn vriend om naar “dat hotel van dat lijstje te gaan”.

Droomhotel: Kakslauttanen in Lapland

Kakslauttanen in Lapland (Finland) is een hotel met onder andere glazen iglo’s. De iglo-kamers hebben geen muren, alleen maar glazen wanden. Hierdoor heb je een fantastisch uitzicht op de lucht. En daarmee is ook al het positieve wel gezegd over dit hotel…

En daarmee is ook al het positieve wel gezegd over dit hotel.

Bucket list: slapen in de glazen iglo’s van Kakslauttanen in Lapland

Vanwege alle verlichting in de andere gebouwen en de verlichting van de paden zijn sterren ’s nachts nauwelijks te zien, laat staan de Aurora Borealis. Het eten is zeer matig, de receptie heeft qua ontvangst wel wat weg van de receptie in een hostel. En de temperatuur in de iglo kan niet geregeld worden: de warmte komt van het saunacomplex, dus is het vooral warm.

Dus daar lig je dan in je glazen iglo, in je ondergoed naar verlichte wolken te kijken. De deur wagenwijd open, buiten -30 graden Celsius. Nu zou dit voor mij normaal absoluut geen punt zijn, maar wel als je bijna 500 euro per nacht betaald met z’n tweeën. Als je dan toch van plan bent om veel geld uit te geven in Lapland, dan weet ik een veel betere manier: geef je op voor een meerdaagse Husky trektocht!

Huskytocht in Lapland vs slapen in een glazen iglo

Mijn vriend houdt niet van kou en niet van honden. Het kostte wat moeite om hem te overtuigen, zeker omdat deze activiteit ook honderden euro’s per persoon kostte. Het was het zo ontzettend waard.

We waren eind januari boven de poolcirkel en natuurlijk precies toen wij er waren kwam er een koudefront langs. Bij aankomst in Helsinki was het -5 graden Celsius. Langzaam met de trein naar de poolcirkel reizend zakte de temperatuur en de dag voor de huskytocht was het inmiddels -40 graden Celsius. Om even te kijken of dat wel oké zou zijn, trokken we alle kleren die we mee hadden genomen aan en zijn we een stuk gaan wandelen. Ik kan je vertellen: het was dramatisch!

Bevroren wimpers, onderkoelde ledematen, chagrijnige vriend. Wauw, wat hadden wij zin in die trip de komende dagen (not).

Met bevroren wimpers in -40 graden

Daar stonden we dan, tussen de honderden blaffende, hyperactieve huskies. Ingepakt als een mummie, verkleumd van de kou, doodsbang voor de dagen die zouden komen. Wij waren de enige op deze trip. In drie minuten krijg je uitleg hoe je moet sturen, remmen en wat te doen bij nood. We kregen allebei ons eigen team met honden die als een stel stuiterballen aan hun touw stonden te trekken. De sledes waren vast gemaakt aan een boom. Ik zou zweren dat ik die boom zag doorbuigen.

Tussen honderden hyperactieve huskies

Ik stapte op twee latjes van allebei vier centimeter breed en probeerde met handen ingepakt in drie paar handschoenen om de metalen rail van de slee vast te houden.

“Ben je er klaar voor?” vraagt ze. “Wat denk je zelf?!? Natuurlijk niet!”

“Ben je er klaar voor?” vraagt ze. “Wat denk je zelf?!? Natuurlijk niet! Ik sta op vier centimeter brede latjes met honden die bijna een boom omver trekken”. Ze trok het touw los en binnen een paar honderd meter zat ik op 30 km/uur en kwam de eerste boom op me af. Doodsangsten stond ik uit. Zigzaggend schoot ik tussen alle bomen door, nauwelijks kon ik in de bochten mijn slee rechtop houden.

Gelukkig ging de snelheid er bij de eerste heuvel wat uit. Heuvel op moet je van je slee springen en hardlopend mee naar boven. En ik me de afgelopen dagen maar zorgen maken over of we het wel warm zouden hebben. We hadden het zo warm dat we onze jassen open moesten ritsen om nog wat af te koelen bij inmiddels -43 graden Celsius.

Klaplopers worden direct afgestraft

Die honden zijn trouwens heel grappig. Als je met je luie reet gewoon op de slee blijft staan, berg op, dan stoppen ze met lopen gaan ze in de sneeuw zitten en kijken ze achterom. En dan voel je je schuldig als je door zes paar ogen met een beschuldigende blik wordt aangestaard. Je moet wel echt een team zijn, want klaplopers worden direct afgestraft.

Maar het was magisch. Het grootste gedeelte van de tijd ben je alleen. De twee groepen honden lopen niet even snel dus soms kom je elkaar tegen en de rest van de tijd is er in de verste verte niemand te zien en reis je alleen met je zes honden. Over bevroren meren met in de verte een groep rendieren die oversteken, over bergtoppen, door witte bossen. En over de kop.

Over de kop en eraf

Mijn vriend was de eerste die er na een paar kilometer af lag. De gids was toevallig in de buurt en hield de honden tegen. Want val je er af dan zijn ze er met een lege slee vandoor. Ze stoppen alleen maar als jij remt door een metalen haak in de sneeuw te trappen. Ondertussen probeerde mijn vriend uit twee meter hoge sneeuw op te krabbelen met de vijftien lagen kleding die hij aan had (amusant om te zien kan ik je vertellen).

De volgende dag was ik de pineut. Ik haalde een scherpe bocht niet en de slee ging op zo’n kant. Opkrabbelend uit de sneeuw zag ik nog net in de verte de honden verdwijnen. In januari komt de zon niet boven de horizon en het begon inmiddels donker te worden. Daar liep ik dan aan de grens met Rusland bij -43 graden, helemaal alleen, geen honden, geen gids, geen vriend. Sporen volgen dan maar.

Na een kwartiertje lopen zag ik in de verte mijn vriend staan met twee sledes. Alle honden zaten met hun kettingen in de knoop. Maar hij kon niet van zijn slee af, want zodra hij de rem los zou laten zouden ze er allemaal vandoor gaan. Alles ontward en we waren weer klaar om te gaan.

De overnachtingsplek was fantastisch. Een hutje in the middle of nowhere met uitzicht over de witte bossen en bevroren meren. Nadat we ijs hadden gehakt uit het meer om water voor de honden en voor ons eten te ontdooien in de sauna, waren we eindelijk klaar om lekker voor het haardvuur neer te ploffen.

Klein minpuntje van de accommodatie was dat de wc ongeveer 200 meter lopen was en deze niet verlicht of verwarmd was en het daar dus gewoon -43 graden was. Nadat we de sauna in gebruik hadden genomen, zei de gids ineens dat het Noorderlicht te zien was. Maar ja, in de sauna ben je naakt. Naakt naar buiten dan maar!

De Aurora Borealis is adembenemend. Voor ongeveer 10 seconden.

De Aurora Borealis is adembenemend. Voor ongeveer 10 seconden, want van +80 graden naar -43 graden is toch echt iets te veel gevraagd. Hoe cool is dat om (quote mijn vriend) “met je blote pielemoos de Aurora Borealis te zien”?

Deze reis staat absoluut in de top drie van beste reizen die ik ooit heb gemaakt. Mocht je ooit de kans krijgen om naar Lapland te gaan, laat dan een meerdaagse husky niet aan je voorbij gaan. Hoe eng, zwaar en koud het ook is, het is zo’n fantastische ervaring die je nooit meer zal vergeten.

Oh, en neem een zak geld mee.

Heb jij al eens geslapen in een glazen iglo?

Internationaal Area Manager Linda reist zowel zakelijk als privé al jaren de wereld over, van België tot Australië en Noord-Korea.

Op My Wanderlust Diary deelt ze meer over haar reiservaringen en belevenissen.