“Jong, slim en boordevol twijfel”. “Steeds meer millennials krijgen een burn-out”. “Laten we ophouden met altijd speciaal willen zijn”. Slechts enkele headlines die de afgelopen maanden in het nieuws verschenen. Of ‘wij’ nu zo’n gevoelige generatie zijn of het gewoon meer in de media komt dan vroeger valt te betwisten. Toch is op je bek gaan helemaal niet altijd erg.
Waarom op je bek gaan helemaal niet zo erg is
“Millennial slaapt pas in de stoel van de psycholoog”, las ik vorige week. Volgens het onderzoek van Metro Nieuws heeft bijna twee derde van de millennials weleens op de bank van een psycholoog of coach gelegen. De voornaamste reden hiervoor: spanningsklachten of zelfs een burn-out door de dagelijkse stress van het ‘moeten’ presteren.
Moeten presteren klinkt sommigen vast overdreven in de oren, het neemt niet weg dat veel mensen last hebben van prestatiedruk. Dat uit zich in hoge eisen aan zichzelf – en omgeving – en daardoor niet snel tevreden zijn, keuzestress en een vervagende grens tussen privé en werk. Waarom de millennial-generatie daar dan zoveel meer last van lijkt te hebben dan voorgaande generaties? Omdat we zijn opgegroeid met het idee dat we alles kunnen bereiken, als we maar ons best doen.
Alleskunners die alles willen
Of ik een millennial ben, is trouwens nog maar de vraag. Volgens de meeste bronnen wordt iedereen geboren tussen 1981 en 1995 tot begin 2000 als millennial bestempeld. Ik ben van november 1980, toch herken ik veel van de genoemde ervaringen en valkuilen.
Studeren en goede cijfers halen, een ambitieuze baan vinden waarin je kunt doorgroeien, of nog beter, voor jezelf beginnen en de wereld veroveren. Naast deze zakelijke ambities is het natuurlijk ook nog de bedoeling om leuke dingen te doen met vrienden & familie en tijd voor uitgebreide sportsessies en toffe hobby’s te hebben. Een eigen huis, al dan niet met partner en kind(eren) of huisdier(en), maakt het plaatje compleet.
Dit moet vervolgens natuurlijk allemaal worden vastgelegd op social media, waar een perfecte feed laat zien hoe geweldig jouw leven is. Laten zien dat het niet goed met je gaat, is een stuk minder vanzelfsprekend. Stel je voor dat anderen zien dat je faalt.
‘Laten we ophouden met altijd speciaal willen zijn’
Of het waar is dat millennials een kwetsbare generatie zijn omdat ze zijn opgegroeid zonder tegenslagen en denken dat ze alles kunnen? Misschien, al is het nogal een boude bewering. Ik geloof niet dat een héle generatie geen idee heeft hoe ze meerdere ballen in de lucht kunnen houden en zonder hulp van een psycholoog hun leven op orde kunnen krijgen. Generationeel gejank van onze applausgeneratie is het echter ook niet!
Dat tijden zijn veranderd door onder meer social media, is een feit. Ook dat er minder ruimte is om te falen. Neem bijvoorbeeld je studie. Op je pakweg 18e al een keuze moeten maken wat je wil gaan doen de rest van je leven, omdat je niet zomaar kunt switchen zonder een dikke studieschuld op te bouwen. Ik was op m’n achttiende nog zo onwetend, dat ik nog mazzel heb dat mijn studie wel bleek aan te sluiten bij mijn huidige interesses. Want zelfs nu – 18 jaar later – vraag ik me nog geregeld af wat ik eigenlijk wil. Al heb ik de afgelopen jaren inmiddels steeds meer vrede gekregen met mijn ambities – of het gebrek daaraan – en keuzes die die ik heb gemaakt, door bijvoorbeeld niét voor mezelf te beginnen.
Een realistischer zelfbeeld en een eerlijker plaatje online juich ik wel toe. Net zoals – ik geloof bijna niet dat ik dit schrijf – wat minder online zijn. Niet constant bereikbaar zijn, of bezig zijn met de perfecte plaatjes om maar zoveel mogelijk likes te scoren. En meest belangrijk: gewoon tevreden zijn met wat je hebt en wie je bent. Meer salaris, meer volgers, meer succes, of minder kilo’s… Altijd maar iets ‘beters’ nastreven, maakt het leven niet per se beter. Zeker niet als je daardoor constant het gevoel hebt te falen.
En wat weet jij er eigenlijk van?
Of ik het zelf allemaal zo goed voor elkaar krijg? Nee hoor. Sterker nog, ik kamp momenteel óók met burn-out en depressieklachten en spring echt niet elke ochtend juichend uit bed om deze ‘kans om aan mezelf te werken’ te omarmen. Toch is één van de belangrijkste lessen die ik de afgelopen weken heb geleerd een waardevolle. Ik ben niet alleen. Niet alleen in mijn klachten, niet alleen in mijn valkuilen en al helemaal niet alleen in het verwerken ervan.
En hoewel ik de goedbedoelde opmerking dat ik ‘hier sterker uit ga komen’ inmiddels wel kan dromen, merk ik steeds meer dat zo’n pas op de plaats helemaal niet verkeerd is. Het dwingt me naar mezelf te kijken. Te bedenken wat ik nu echt belangrijk vind. En hoewel ik ook na drie maanden soms nog flink moeite heb om te accepteren dat ik geen special snowflake ben met m’n klachten en niet op volle kracht tien dingen tegelijk kan doen, merk ik ook: life goes on.
Life goes on, ook als ik op de bank zit
Ja, ik miste werk en sociale afspraken en sloeg een concert van een wereldband over omdat de stress erover me teveel werd. Mijn blog staat al maanden op een laag pitje, events sla ik over en ik loop grandioos achter met het beantwoorden van e-mails.
En ja, soms heb ik nog steeds het gevoel dat het leven aan me voorbij gaat. Want ik ben inmiddels 36, al jaren vrijgezel, meer dan een decennium in dienst bij dezelfde werkgever en nog steeds wonend in een huurflatje. Stuk voor stuk prima en toch goed voor menig FOMO (fear of missing out) en zelfs een lichte depressie. Maar of ik nu écht dingen heb gemist?
Mijn glamoureuze leven: zaterdagavond makeup-loos op de bank, met kat op schoot die mijn eeuwige buikrol graag als hoofdkussen gebruikt.
Ik merk steeds meer dat ik het wel prima vind om op zaterdagavond op de bank te zitten en niet de benen uit m’n lijf te dansen op een festival. Om niet meer elke maand op reis te zijn of vrije middagen op te nemen om naar events in Amsterdam te gaan, in de hoop een leuke samenwerking te scoren. Vrienden en bekenden weten me heus nog wel te vinden als ze me willen bereiken. Die perfecte plaatjes online verruil ik inmiddels ook steeds vaker voor foto’s van mezelf op de bank met een kat op schoot.
En over dat slapen in de stoel van de psycholoog? Daar is de stoel bij mijn psycholoog niet comfortabel genoeg voor!
21 comments
Wat een goed, eerlijk en ook herkenbaar artikel. Na een aaneenschakeling van nare gebeurtenissen was de koek voor mij ook even op. Ik wist niet goed meer wat ik wilde, deed vooral wat andere van mij verwachtte en kreeg depressieve buien. Achteraf gezien denk ik zeker aan een burn-out, maar uit schaamte nooit een professional gezocht (stom). Nu, een paar jaar later alweer, begin ik eindelijk op te krabbelen. Ik ben er nog lang niet, maar ik doe weer mijn eigen ding en trek me niet zoveel meer aan van wat anderen van me vinden. Goed dat het bij jou ook weer beter gaat!
Oh, en hartje voor je kat! haha
Vervelend dat het zo herkenbaar voor je is maar goed om te lezen dat het beter met je gaat! Hier ook langzaam weer omhoog aan het krabbelen, met vallen en opstaan wel. Ben nu bijvoorbeeld op reis en dan is het heel makkelijk om weer gewoon door te gaan met van alles, terwijl het eigenlijk nog helemaal niet zo goed gaat. Dat loslaten van wat anderen vinden (of wat jij denkt dat ze vinden) is nog wel een ding bijvoorbeeld. Maar goed, we komen er wel uiteindelijk!
(en hihi, dank je, ook namens mijn zwarte monsters)
Dat zeker! Blijven doorgaan haha. Onze wereldreis de afgelopen maanden heeft me vooral geholpen om het minder leuke los te kunnen zien van wat wel leuk is. En zo was het ineens nog maar een klein onderdeel van mijn leven in plaats van dat het een beheersende invloed had. Het helpt om er dan concreet mee aan de slag te kunnen. Ik ben geen professioneel, maar wellicht kun je er iets mee :)
Doe vooral wat goed voelt en zet jezelf op de eerste plaats. Dat is niet egoïstisch, maar gewoon nodig :)
Wow, mooi en eerlijk geschreven. En zeer herkenbaar. Hier ook aan het proberen om alles moeten, willen en kunnen ‘los te laten’. Nooit geweten dat dat zooo moeilijk kon zijn. Sterkte Natasja!
Mooi en herkenbaar beschreven!
Ik ben officieel geen milennial, maar herken het uit willen blinken in iets wel. Nu heb ik dan (gelukkig?) wel een lijf dat me afremt nog voordat ik iets van burnoutklachten krijg, maar het lukt me maar niet om genoegen te nemen met minder. Genieten van de kleine dingen in het leven? Ik vind er gewoon niks aan. ?
Hahaha, daar moest ik toch wel een beetje om lachen! Ook niks mis met groots leven natuurlijk, behalve als dat tot persoonlijke problemen leidt! Maar zoals je kunt lezen, ben ik ook nog steeds lerende om de kleine dingen te waarderen hoor. Best lastig soms.
Wat een goed artikel, zo waar wat je allemaal beschrijft. Ook ik voel de druk om te presteren en niet te “mogen falen”. Je hebt het zo treffend omschreven, heel mooi!
Zo waar.. Al moet ik daar zelf toch ook wat aan ‘werken’, aan ‘dat het minder mag’.
Ik zit in dat schuitje burn-outers die zich zwak voelen, terwijl ik goed genoeg weet dat ik wél al dingen bereikt heb en vooral: dat het allemaal niet zo erg is. Of zoals hierboven gemeld: gemiddeld is ook goed. Nu de emo-perikelen nog wat minderen (dramaqueen, me?) en komt wel goed met mij.
Mooi stukje! ❤️
Awh, dat loslaten is inderdaad ontzettend lastig. Loop ik hier ook nog steeds tegenaan. Maar als ik om me heen kijk en hoor hoeveel andere mensen hier ook last van hebben en hoe de meeste mensen in mijn omgeving erop reageren… dan krijg ik toch minder het gevoel dat het zwak is om even pas op de plaats te maken.
En het komt zeker goed met jou!
dit heb je heel goed beschreven. Kan er niks meer aan toe voegen.
Goed geschreven! Ik herken er ook veel van, ben uit 1985 :) Al moet ik zeggen dat ik het de laatste jaren wel meer los kan laten. In Colombia wonen heeft daar echt bij geholpen, hier zit de maatschappij iets anders in elkaar en voel ik die druk vele malen minder dan ooit in Nederland. Ook jij komt er gewoon weer helemaal bovenop, met een mega nuttige levensles in the pocket! x
Dank voor je reactie! En bijzonder (fijn) dat het in een andere cultuur ook weer zo anders kan zijn! :)
Kijk! Voor die kat doe je het nou ??
Haha, sowieso!! ♥
Het is heel erg herkenbaar wat je schrijft. Zelf ben ik geboren in 1987 en herken ik me soms heel erg in wat er over generatiegenoten wordt geschreven maar vaak ook helemaal niet. Ik blijf gewoon mezelf, millenial of niet en dat is ook ok :-)
Gestopt met feesten, veel uitgaan en vaak naar de kroeg deed ik al een paar jaar geleden. Mijn leven is daardoor misschien wat minder spannend geworden maar ik vind die rust wel relaxed! Het is juist fijn om gewoon wat vaker thuis te zijn, energie te tanken en andere hobby’s en leuke dingen na te jagen. Niets om je voor te schamen!
Liefs!x
Laatst was er ineens weer een nieuw stempel voor iedereen die tussen ’77 en ’83 zijn geboren: de Xennials. Weer een nieuw hokje! :’) Uiteindelijk gaat het natuurlijk vooral om waar we onszelf prettig bij voelen… en die labeltjes gewoon te negeren! ♥
Wat een fijne, eerlijke blog Natasja <3
En inderdaad, het hóeft allemaal niet zo. Hoewel je daarbij neerleggen soms echt wel lastig is. Dat merk ik zelf ook. Keep on going! En, hoera voor #nomakeup selfies met katten!
Dank je Kelly! ♥ Het blijft een leerproces ja, hebben we in elk geval iets te doen :’)
Dankjewel voor je openheid! En ik moet daar aan toevoegen, heerlijk toch ‘gemiddeld’ zijn? Dat idee gaf mij in ieder geval heel veel rust, ik ben niet ‘bijzonder’, ik ben net zo goed een mens die ook zijn/haar slechte dagen heeft, niet op alles 100% kan presteren of een marathon kan rennen in twee uur tijd (fysiek of geestelijk)
Hou vol Natasja! T zal wel weer eens een flinke stap minder gaan (dat je die zaterdagavond vol in slaap valt, in plaats van die foto kan nemen bijvoorbeeld) maar ook dagen dat t weer beter gaat!
Precies dat ja! Dat ‘gemiddeld’ zijn vind ik eigenlijk steeds beter bevallen :’D En weekenddutjes op de bank zijn stiekem het allerfijnst, ook wanneer het beter gaat. Dank je wel voor je reactie Kees! ♥
Comments are closed.